Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ξαναέμενα έγκυος τόσο σύντομα. Μετά από χρόνια προσπαθειών και θεραπειών γονιμότητας για να μείνω έγκυος στον γιο μου, τον Hudson, υπέθετα ότι θα συνέβαινε το ίδιο και για το δεύτερο παιδί μας. Προς μεγάλη μου έκπληξη, λίγες εβδομάδες αφού έγινα Γενική Διευθύντρια και συνιδρύτρια της εταιρείας NeighborSchools, ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος.
Η δεύτερη εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ διαφορετική από την πρώτη. Παρά το γεγονός ότι ήμουν πιο εξαντλημένη καθώς εργαζόμουν για την ανάπτυξη της εταιρείας και έτρεχα πίσω από ένα ασταμάτητο νήπιο, ήμουν πιο χαλαρή, ένιωθα πιο σίγουρη για τις αποφάσεις μου και ήξερα πιο καλά τι να περιμένω από τη γέννα και τη λοχεία. Όλα αυτά άλλαξαν όταν μπήκα στην 37η εβδομάδα. Ήταν σαφές ότι ο COVID-19 ήταν μια μεγάλη απειλή για όλους μας.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ενώ μέχρι τότε στις επισκέψεις μου στον γιατρό περίμενα με χαρά να ακούσω την καρδιά του μωρού μου, πλέον περίμενα μόνη και νευρική σε μια αίθουσα αναμονής, φοβισμένη να αγγίξω οτιδήποτε και περιτριγυρισμένη από πρόσωπα με μάσκες. Το τελευταίο υπερηχογράφημα, στο οποίο είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να δω το πρόσωπο αυτού του μικροσκοπικού πλάσματος, καθώς στις προηγούμενες εξετάσεις ήταν πάντα κρυμμένο, έγινε χωρίς τον σύζυγό μου. Στο καρδιοτοκογράφημα για την παρακολούθηση του καρδιακού παλμού του μωρού όταν είχα φτάσει την πιθανή ημερομηνία τοκετού, ήμουν πάλι μόνη μου.
Τηλεφωνούσα στο νοσοκομείο σχεδόν καθημερινά για να παρακολουθώ την αλλαγή των πρωτοκόλλων και των διαδικασιών. Θα αναγκαζόμουν να γεννήσω μόνη μου; Πόσο καιρό θα μέναμε στο νοσοκομείο; Αν είχαμε αγόρι, θα επιτρεπόταν να του κάνουν περιτομή; Θα μπορούσε ο γιος μου ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας να έρθει στο νοσοκομείο να με επισκεφτεί; Τι προφυλάξεις θα έπρεπε να πάρουμε; Θεωρούμαι εγώ ή το μωρό περιστατικό υψηλού κινδύνου; Τη νύχτα ξαγρυπνούσα, αναρωτιόμουν τι θα συμβεί και έκανα τα χειρότερα σενάρια στο μυαλό μου.
Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να είμαι ευγνώμων καθώς άλλοι επηρεάζονται πολύ πιο σοβαρά από αυτόν τον θανατηφόρο ιό. Συνειδητοποίησα με μεγάλο πόνο ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω όσα είχα φανταστεί για αυτήν τη χαρούμενη στιγμή που η οικογένειά μου θα μεγάλωνε, θρήνησα σιωπηλά την απώλειά μου και οπλίστηκα με θάρρος για το άγνωστο.
Κι όμως, όταν ξεκίνησε ο τοκετός μου, ο κόσμος μου μίκρυνε και ξαφνικά ο COVID-19 ήταν η τελευταία σκέψη στο μυαλό μου. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το μικροσκοπικό πλασματάκι που ετοιμαζόταν να κάνει την πρώτη του εμφάνιση. Όταν οι συσπάσεις μου άρχισαν να γίνονται πιο συχνές και έντονες, αναρωτήθηκα αν ήταν ώρα να πάω στο νοσοκομείο ή αν ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Τότε έσπασαν ξαφνικά τα νερά και ξέραμε ότι έπρεπε να βιαστούμε.
Όπως σε όλες τις μέλλουσες μητέρες, μια νοσοκόμα έλεγξε την πρόοδό μου και είπε χαμογελώντας ότι το μωρό μας θα γεννιόταν εντός της ώρας. Όταν ήμασταν στην αίθουσα τοκετού, όλες οι νοσοκόμες με ενθάρρυναν, μου έκαναν μασάζ στην πλάτη και έφεραν στον άντρα μου χυμό και μπισκότα επειδή φαινόταν ότι ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει. Ο γυναικολόγος μου παρέμεινε ψύχραιμος και με βοήθησε στις έντονες τελευταίες εξωθήσεις όταν ο καρδιακός παλμός του μωρού έπεσε και ανακάλυψαν ότι ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος γύρω από τον λαιμό του τρεις φορές. Ακόμη κι όταν ακούμπησαν το μωρό πάνω μου, ελαφρώς μπλε και χωρίς να αναπνέει, η ιατρική ομάδα με ενθάρρυνε με τα λόγια που μου έλεγαν ενώ έκαναν μασάζ στα άκρα του και τύλιγαν με κουβέρτες αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι για να το ζεστάνουν. Και ξαφνικά ακούστηκε το πιο όμορφο κλάμα. Όλοι φώναζαν από χαρά καθώς μου ανακοίνωναν ότι το όχι και τόσο μικροσκοπικό αγοράκι μου ήταν 4,5 κιλά και 56 εκατοστά. Πετούσαμε στα ουράνια!
Αυτές τις σύντομες 30 ώρες στο νοσοκομείο, ήμασταν ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Πόσο παράξενο είναι ότι αυτή η κατάσταση που μου είχε δημιουργήσει φόβο και άγχος για πολλές εβδομάδες, μου χάρισε τώρα τις πρώτες αληθινές στιγμές ανθρώπινης σύνδεσης, αγάπης και απόλυτης χαράς από τότε που ξεκίνησε η πανδημία.
Μπορεί να μην ήταν ακριβώς όπως το είχα φανταστεί (τι είναι όπως το έχουμε φανταστεί στη μητρότητα;), αλλά θα θυμάμαι πάντα τη γέννηση του Brook ως μια όμορφη και ελπιδοφόρα στιγμή σε αυτούς τους σκοτεινούς και δύσκολους καιρούς.
