Το«Ταξίδι προς τη γονεϊκότητα» μπορεί να ακούγεται λιγάκι αστείο, αλλά σίγουρα περιγράφει όσα περάσαμε ο σύζυγός μου και εγώ.
Προσπαθούσαμε έξι μήνες (λόγω ηλικίας) να συλλάβουμε. Κάθε μήνα που περνούσε και δεν είχα μείνει έγκυος, νιώθαμε μια μικρή γροθιά στο στομάχι, μέχρι που ξεκινήσαμε τις θεραπείες υπογονιμότητας. Κάναμε τρεις σπερματεγχύσεις πριν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Έμεινα έγκυος με την πρώτη εξωσωματική και ήμασταν κατενθουσιασμένοι – τόσο ενθουσιασμένοι που το είπαμε σε όλη την οικογένειά μας!
Στη συνέχεια, περίπου στην 7η εβδομάδα κύησης, είχα αιμορραγία και πήγα στον γιατρό για υπερηχογράφημα. Ακολούθησε ένας εξαιρετικά μακρύς και σιωπηλός υπέρηχος μέχρι να ακούσουμε τον γιατρό να μας λέει «Λυπάμαι, χάσατε το μωρό». Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Συνέχισα να πιστεύω ότι είμαι έγκυος, ότι ο γιατρός κάνει λάθος, αλλά ήξερα ότι αν το έλεγα φωναχτά θα με πέρναγαν για τρελή. Στη γιορτή της Μητέρας, περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος του σαββατοκύριακου μέσα στο σπίτι, κλαίγοντας μουδιασμένοι.
Λίγες μόλις ημέρες αργότερα, αφού έκανα περαιτέρω αιματολογικές εξετάσεις, διαπίστωσαν ότι οι μετρήσεις μου αυξάνονταν και με έστειλαν ξανά για υπερηχογράφημα. Σε αυτόν τον υπέρηχο ακούσαμε τον καρδιακό παλμό, προς έκπληξη όλων εκτός από τη δική μου, επειδή κατά βάθος ήξερα ότι ήμουν ακόμα έγκυος. Πήγαμε και οι δύο στη δουλειά και το βράδυ συναντήθηκα με την αδερφή μου στη δουλειά της. Καθώς έβγαινα από το ασανσέρ, ένιωσα κάτι υγρό και σκέφτηκα, σε παρακαλώ πες μου ότι δεν είναι αυτό που φαντάζομαι. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια τεράστια ποσότητα αίματος και κατέληξα στο νοσοκομείο με αιμορραγία. Εκεί, έκανα ακόμη έναν υπέρηχο και αυτή τη φορά δεν βρήκαν τίποτα. Μας είπαν ότι είχα αποβάλει εντελώς και ότι ακόμα και ο σάκος είχε αποβληθεί.
Κάναμε άλλη μια εξωσωματική που δεν πέτυχε και στη συνέχεια αλλάξαμε γιατρό. Η Δρ. Nayak από το Ινστιτούτο Αναπαραγωγικής Ιατρικής ήταν αμέσως εγκάρδια, φιλική και είχε υποβληθεί και η ίδια σε εξωσωματική γονιμοποίηση. Της εξήγησα πώς οι προηγούμενες θεραπείες με έκαναν είτε να κλαίω χωρίς λόγο είτε με είχαν τρομοκρατήσει. Με άκουσε και μου έκανε ερωτήσεις. Μου άλλαξε ελαφρώς τα φάρμακα, ώστε να έχω μια πιο θετική εμπειρία όταν έρθει η ώρα για την επόμενη εξωσωματική.
Στην τρίτη εξωσωματική γονιμοποίηση, έμεινα έγκυος στην κόρη μας, Colette. Ήταν συναρπαστικό και τρομακτικό και χαρούμενο και δύσκολο μαζί. Είχα συνεχώς ναυτία και μετά βίας συγκρατούσα το φαγητό, αλλά όλα τα σημάδια έδειχναν μια φυσιολογική, υγιή εγκυμοσύνη. Στην 21η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, σε μια τυπική επίσκεψη στον γυναικολόγο παρουσίασα αρτηριακή πίεση 188/110 και πήγα στο νοσοκομείο για παρακολούθηση. Έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ με διάγνωση σοβαρής προεκλαμψίας και μου είπαν ότι θα πρέπει να νοσηλευτώ μέχρι να γεννήσω. Έμεινα σε εκείνο το δωμάτιο του νοσοκομείου για λίγο περισσότερο από τρεις εβδομάδες προτού οι γιατροί συστήσουν τοκετό με επείγουσα καισαρική τομή. Η Colette ήρθε στον κόσμο με μια δυνατή τσιρίδα στην 24η εβδομάδα και 5η ημέρα. Ήταν εξαιρετικά μικροσκοπική και μεταφέρθηκε στη ΜΕΝΝ πριν να έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε.
Οι πρώτες μέρες με το πρώτο μου παιδί, την κόρη μου, την αγάπη μου, την Coco μου, πέρασαν με εκείνη δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια θερμοκοιτίδα. Δεν επιτρεπόταν να την κρατήσω, μόνο να βάλω το χέρι μου μέσα από το άνοιγμα για να την αγγίζω. Πέρασε την πολύ σύντομη ζωή της σε αυτήν τη μικρή θερμοκοιτίδα, μέχρι τη στιγμή που τα πνευμόνια της ήταν πολύ μικρά για να την κρατήσουν στη ζωή και πέθανε σε ηλικία εννέα ημερών.
Μετά τον θάνατό της, δημιουργήσαμε το ίδρυμα The Colette Louise Tisdahl Foundation. Σκοπός του είναι να βελτιώσει την έκβαση της εγκυμοσύνης, του τοκετού, της προωρότητας και της βρεφικής ηλικίας, καθώς και να προσφέρει βοήθεια στη διαδικασία του πένθους μέσω οικονομικής βοήθειας, εκπαίδευσης και υποστήριξης. Το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας της Colette έχει βοηθήσει περισσότερες από 600 οικογένειες και έχει δώσει πάνω από 600.000$ σε μορφή βοήθειας.
Στη συνέχεια, ήρθε στη ζωή το δικό μας «ουράνιο τόξο», ο γιος μας, Elliott Miguel. Όταν αρχίσαμε ξανά τις προσπάθειες μετά τον θάνατο της Colette, συνειδητοποίησα ότι φοβόμουν να μείνω ξανά έγκυος. Κανείς δεν μπόρεσε να βρει τον λόγο που εμφανίστηκε η προεκλαμψία και το γεγονός ότι δεν είχα μια απάντηση με δυσκόλεψε πολύ να επαναλάβω την ίδια διαδικασία, ελπίζοντας απλώς σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Τελικά επιλέξαμε να κυοφορήσει το έμβρυό μας μια παρένθετη μητέρα (που ήταν εκπληκτική) και είμαστε τόσο τυχεροί που έχουμε τον υπέροχο γιο μας στο σπίτι μαζί μας – το πρώτο μας ζωντανό παιδί μετά από πέντε χρόνια προσπάθειας.
