“Mijn weg naar het ouderschap heb ik niet zien aankomen. Ik heb altijd geweten dat het moederschap een avontuur was dat ik wilde beleven. Ik stelde me zo’n vrolijke, stralende zwangerschap voor, waarna ik er snel weer net zo uit zou zien als voor mijn zwangerschap. Ik ben ruw wakker geschud, en heb een golf van ontnuchtering moeten doorstaan.
In november 2019 werd ik beloond met een positieve zwangerschapstest na de extreem gevoelige borsten en acute misselijkheid die mijn aandacht trokken. Bij de eerste afspraak met mijn verloskundige was ik nog niet ver genoeg om een hartslag te horen, of om ook maar te weten of de foetus levensvatbaar was: ze schatte dat ik op dat moment 3 à 4 weken zwanger was. Ik moest nog eens 3 of 4 weken wachten voordat ik erachter zou komen of er een hartslag was. In de aanloop naar de dag dat ik mijn baby’s hartslag voor het eerst op een monitor zou zien, werd ik door mijn zwangerschap flink door de mangel gehaald. Misselijkheid. Overgeven. Constant. Ik hield niets binnen. Iedereen bleef me maar vertellen dat het gewoon bij de zwangerschap hoorde.
Tijdens de tiende week belandde ik in het ziekenhuis met ernstige uitdroging. Ik had 2 infusen die me zo snel mogelijk volpompten met vocht. Het werd uiteindelijk een kots-vierdaagse in het ziekenhuis. Ik kon niet eten. Ik kon niet drinken. Het infuus was het enige wat me van uitdroging weerhield. Ik moest stoppen met werken. Ik moest nog vaker in het ziekenhuis verblijven, totdat ik uiteindelijk mijn allerliefste dochtertje kreeg. Zo veel medicatie. Ontelbaar veel infuusnaalden. Bloeduitstortingen. Infuusinfiltraties. Bij 28 weken wisselde ik de glucosetesten in voor een glucosemeter om 4 keer per dag, 2 weken lang mijn bloedsuiker in de gaten te houden. Ik kreeg bijna zwangerschapsdiabetes. Ik moest tot mijn bevalling 4 keer per dag mijn bloedsuiker controleren om er zeker van te zijn dat ik geen diabetes zou krijgen.
Ik onderzocht urenlang mijn diagnose. Hyperemesis Gravidarum. 3% van de vrouwen maken het mee. 34% van die vrouwen zullen een miskraam krijgen. Niet veel mensen kennen het of weten dat het een genetische aandoening is. 81% van de vrouwen die opnieuw zwanger worden, zullen opnieuw hyperemesis gravidarum krijgen. Ik ook. Mijn tweede dochter was een gigantische verrassing. We hebben dezelfde strijd moeten leveren. Het was minder ernstig, maar deze keer ging het gepaard met ijzer-deficiënte bloedarmoede en zwangerschapsdiabetes. Prikjes in mijn vinger, medicatie en een afgewogen dieet. Ik kon niet helemaal zonder koolhydraten, maar te veel was ook een ramp. We moesten een balans vinden tussen de hyperemesis gravidarum en de diabetes. Ik moest eten om mijn suikerspiegel op niveau te houden en de nodige kilo's aan te komen, maar na het eten kwam het overgeven. Het was een helse cyclus en een wankele evenwichtsoefening.
Maar het is ons gelukt. Met z’n drieën. Gelukkig, gezond en bruisend. Mijn Bloem en mijn Lieveheersbeestje waren het helemaal waard. Elke seconde van mijn reis naar het ouderschap verbleekt in het licht van de vrolijkheid, het geluk en de blijdschap die mijn kinderen mij brengen. Zij zijn mijn happy place. Elk moment dat ik met ze samen ben, is mijn happy place. Zelfs als het op momenten moeilijk is. Ouderschap is helemaal mijn ding. Voor altijd en eeuwig. De feiten die ik heb aangehaald over hyperemesis gravidarum komen van de website hyperemesis.org.”
